Svaka čast trenerima, sportskim direktorima, navijačima, pa i igračima, oni čine najlepšu igru onim što jeste, ali svi su oni prolazni akteri priče koja traje. Navijači su najkonstantniji, oni pravi su uz tim celog svog života, što i uz enormne količine svežeg voća i povrća i uzdržavanje od crvenog mesa, alkohola, slatkiša, cigareta, lakih i manje lakih opijata teško može da potraje duže od 80-ak godina (druga priča je koja je poenta uopšte živeti toliko uz odricanje od svih navedenih stvari); sportski direktori bi i duže od toga bili u fotelji da se oni pitaju, ali na sreću i američki penzioni fondovi rade punom parom; treneri, kao i u svakom sportu, se dele na one koji su dobili otkaz i na one koji će ga tek dobiti (osim ako niste Bob Knight koji je u maniru rimskog imperatora vladao 43 godine, a onda preneo vlast na naslednika), a igrači, igrači su tu da odrade sezonu do prvog miliona, eventualno da urade ono zbog čega se fakultet uopšte i upisuje – da ga završe, ali stroga NCAA pravila su stroga samo prema studentima, pre svega onim večitim, kojima je najviše dozvoljeno 6 godina igranja u NCAA timu (pod posebnim uslovima, ali o tome u nekom sledećem postu). Ono što je konstanta i čemu se svaki ljubitelj koledž košarke vraća je – mart. Ove sezone NCAA proslavlja 75. izdanje  Martovskog ludila. U tu čast, ovaj post je posvećen najvećim momentima iz istorije March Madness-a.

U sezoni koja traje od novembra do aprila sasvim je logično da kulminacija bude u martu. Krajnje nelogično, i potpuno van rezona univerzitetske košarke, ovu priču počinjemo – od početka.

Istorijat Ludila

Kum termina March Madness bio je H.V. Porter, „sportski radnik“ (obožavam ovu sintagmu) koji je prvi uoptrebio izraz u jednom eseju o košarci još davne 1939. godine, a kasnije je napisao i poemu pod nazivom Basketball Ides of March. Do današnjeg dana, Martovsko ludilo je postalo sinonim za koledž košarku i zaštićeni brend NCAA. Prvi košarkaški završni turnir odigran je 1939. godine, u izvođenju samo osam timova učesnika i najbolje se snašla ekipa Oregona koja je zbog svoje visinske nadmoći u odnosu na ostale ekipe dobila nadimak „Tall Firs“ (u prevodu: visoke jele). Napominjem da je ’39. godine za visinsku nadmoć u odnosu na ostale bilo dovoljno da imate u ekipi centra visokog 203cm i krilnog centra koji može iz zaleta da pipne mrežicu. Kasnije promene formata takmičenja su broj timova na završnoj predstavi povećavale sa 16 (1951. i 1952.), preko 22 do 25 (1953.-1974.), da bi se 1985. broj učesnika ustalio na optimalnih 64. Dok 2011. nekome u NCAA nije palo na pamet da je to previše dosadno i da je bolje da turnir ima 68 učesnika.

Treba napomenuti da je u početku, kao uostalom i sada, postojao još jedan završni košarkaški turnir NCAA (dosadno bi bilo da postoji samo jedan, zar ne?) i to NIT (National Invitational Tournament), koji je stariji od Madnessa godinu dana i koji je dugo držao primat kao „onaj glavni NCAA turnir“. Glavna atrakcija NIT-a je ta što se finale igralo u Madison Square Gardenu, što je u to vreme smatrano vrhuncem košarkaške karijere. 1950. godine, City College iz New Yorka je postao jedini tim u istoriji koji je iste sezone osvojio i NIT i NCAA turnir. Međutim, osim toga, igrači pomenutog koledža su postali poznati još po nečemu: nekoliko njih je uhapšeno nakon turnira zato što su od kladioničara dobijali novac da našteluju razliku na kraju meča, popularni „hendikep“. Ponavljam, to se desilo pre više od 60 godina, pa neka me neko ubedi da se sada ne nameštaju mečevi, zbog čega ne mogu da prođem tiket već mesecima! Elem, posle toga, univerzitetska košarka u New Yorku više nikada nije bila ista. U međuvremenu, negde krajem sedamdesetih, March Madness postaje „legitimni“ NCAA turnir, a cela priča je završena kada je 2005. godine NCAA jednostavno kupila NIT koji je danas utešni turnir za sve timove koji ne dobiju pozivnicu za veliki ples.

Ekipa koja je u istoriji najviše puta osvajala završni turnir je UCLA, sa 11 trijumfa. Deset od tih jedanaest titula došlo je u dvanaestogodišnjoj vladavini tima iz Los Anđelesa u periodu od 1964. do 1975. godine, kada su takmičenjem dominirali igrači poput Billa Waltona i Lewa Alcindora, koji će kasnije biti poznatiji pod imenom Kareem Abdul-Jabbar. U to vreme su svi pokušavali da skinu UCLA sa trona, protivnici, sudije, pa čak i sama liga, koja je uvela pravilo kojim je pokušala da limitira Alcindorovu nadmoć u reketu zabranivši zakucavanja pravilom kasnije nazvanim „Lew Alcindor rule“ koje je bilo na snazi od 1967. do 1976. godine. U drugom delu posta predstaviću vam neke od najboljih igrača u istoriji Madnessa, ovde još samo da napomenem da je rekord po najvećem broju koševa na jednom meču turnira star preko 40 godina i u vlasništvu je Austina Carra, koji je 1970. godine u dresu Notre Dame-a postigao 61 poen u pobedi protiv Ohio-a (u sledećem meču i porazu od Kentucky-ja ubacio je 52 poena). Od tada, samo je Admiral David Robinson za svoj Navy postigao 50 poena u svom poslednjem meču u NCAA protiv Michigana 1987. godine. Što se tiče učinka na jednom turniru, rekorder je Michiganov Glen Rice koji je 1989. godine ubacio 184 poena na 6 mečeva. Rekordni broj poena u karijeri na Martovskom ludilu je delo Christiana Laettnera koji je za Duke postigao 407 poena na 23 odigrana meča od 1989. do 1992. godine.

U nastavku priče, nekoliko kategorizovanih March Madness top 10:

10 najluđih završnica

#10 James Forrest (Georgia Tech – USC, 1992, druga runda)

Ekipa USC Trojansa je 1992. godine proglašena za drugog nosioca regiona i predvođena kasnijim dvostrukim pobednikom takmičenja u zakucavanju Haroldom Minerom, ali je u drugom kolu naletela na mladu i talentovanu ekipu Georgia Techa u kojoj su tada, između ostalih, igrali i NBA igrači Jon Barry (sin legendarnog Ricka Barry-ja i brat Brenta Barry-ja) i Travis Best, ali i u to vreme odlični freshman James Forrest. U svom poslednjem napadu, pri nerešenom rezultatu, Trojansi su uspeli da povedu sa dva razlike na 0.8 sekundi do kraja. Tech je imao vremena samo za jedan šut. Taj jedan šut izveo je freshman James Forest, pogodivši trojku iz okreta za pobedu. To je bila prva i jedina trojka koju je Forrest pogodio te sezone.

http://www.youtube.com/watch?v=9-1_kX6xk4M

#9 Richard Hamilton (UConn– Washington, 1998, Sweet 16 faza)

Pri rezultatu 74-73 za Washington, Khalid El-Amin troši vreme sve do poslednjih deset sekundi, kada kreće u prodor, dodaje do Jake Voskuhla koji šutira iz reketa, a lopta počinje da pleše po obruču, nakon čega igrači Washingtona ne uspevaju da je pokupe i nakon nekoliko serija ofanzivni skok-promašaj zicera, lopta dolazi do Ripa Hamiltona koji  je nekako smešta u koš uz sam zvuk sirene. Connectitut je u narednoj rundi, a sve što je Washingtonu trebalo je samo jedan defanzivni skok…

http://www.youtube.com/watch?v=VcKnwuEzhM4

#8 Will Bynum (Georgia Tech – Oklahoma State, 2004, Final Four)

Ekipa Georgia Techa je imala dobru sezonu te 2003-04, između ostalih ponajviše zahvaljujući Willu Bynamu i njegovom čuvenom polaganju u polufinalu protiv Oklahoma State-a. Bivši igrač Makabija je u direktnom duelu sa bivšim saigračima iz srednje Tony Allenom i Johnom Lucasom juniorom uspeo da postigne odlučujući koš na nekoliko sekundi pre kraja koji je odveo Yellow Jacketse u veliko finale, u kojem ipak nisu imali šta da traže protiv Connecticuta Bena Gordona, Emeka Okafora i Charlija Villanueve.

http://www.youtube.com/watch?v=vaptRYcfvq0

#7 U.S. Reed (Arkansas – Louisville, 1981, druga runda)

Na pet sekundi do kraja meča, Derek Smith je postigao fade-away šut za koji su svi mislili da će biti dovoljan za plasman u narednu rundu, svi osim U.S. Reeda, koji je, iako je ostalo samo pet sekundi, a njegov tim nije imao ni jedan tajmaut na raspolaganju, uzeo loptu, zbunio čuvare svojim driblinzima na sredini terena i bacio nešto što liči na floater, tek reda radi u pravcu koša. Taj reda-radi-nešto-što-liči-na-floater šut je doneo pobedu Razorbacksima u jednoj od najspektakularnijih završnica.

http://www.youtube.com/watch?v=PgwDUv_Yhr4

#6 Tate George (UConn – Clemson, 1990, Sweet 16 faza)

Šta raditi kada gubite jednim poenom razlike na sekund do kraja meča, a izvodite loptu ispod svog koša? Jednostavno, sve što vam treba je igrač koji je istovremeno izabran kao pik prve runde i u bejzbolu i u košarci, kako bi mogao da uputi snažan i precizan pas preko celog terena, i igrač koji će taj pas da uhvati, okrene se i pogodi šut. UConn je sve to imao 1990. Scott Burrell, izabran kao na draftu od strane Seattle Marinersa (bejzbol) i kasnije od Charlotte Hornetsa, iskoristio je na najbolji način sportsku svestranost i uputio pas preko 214 cm visokog Eldena „Easy“ Campbella, koji je Tate George pretvorio u spektakularan pogodak uz zvuk sirene.

http://www.youtube.com/watch?v=suG5MRdHmSI

#5 Bryce Drew (Valparaiso – Ole Miss, 1998, prva runda)

Trinaesti nosilac regiona na turniru 1998. imao je svoj Cinderella šut u duelu protiv favorizovanog Ole Miss-a, u kojem su na 2.5 sekunde do kraja gubili dva razlike. U odličnoj akciji Jamie Sykes baca dugačak pas ka Billu Jenkinsu koji iz skoka prosleđuje loptu ka sadašnjem treneru, a tadašnjem sinu glavnog trenera univerziteta Bryce Drew-u, koji pogađa trojku za još jednu priču koja ulazi u legendu, pre svega kao najsvetliji trenutak u istoriji univerziteta Valparaiso.

http://www.youtube.com/watch?v=ZuZANaChWYc

#4 Keith Smart (Indiana – Syracuse, 1987, finale)

Jedan od najuzbudljivijih trenutaka u istoriji velikih finala desio se 1987, kada je, nakon promašenog slobodnog bacanja Derricka Colemana, Indiana imala vremena za poslednji napad i šuta za titulu. Daryl Thomas i Keith Smart su odigrali dobru akciju koja je rezultirala odličnim skok-šutem Smarta za pobedu, koji je toliko iznenadio tim Syracuse-a da su tri od poslednje četiri sekunde potrošili dok se nisu setili da bi bilo dobro da traže tajmaut. Trener Jim Boeheim, koji je tada u timu imao igrače poput Rony Seikley-a, Shermana Douglasa i pomenutog Colemana, morao je da se strpi još 16 godina dok mu Carmelo Anthony nije doneo titulu.

http://www.youtube.com/watch?v=2dgkmikdVM8

#3 Tyus Edney (UCLA – Missouri, 1995, druga runda)

U duelu prvorangiranog UCLA i osmorangiranog Missourija, autsajder je bio na korak, tačnije na 4.8 sekundi od iznenađenja. Tada je loptu uzeo Tyus Edney, budući MVP finala Evrolige i legenda Žalgirisa, i fantastičnim coast-to-coast prodorom zadržao svoj tim na turniru, koji su kasnije i osvojili predvođeni Edom O’Bannonom, što je bila prva titula za Bruinse nakon legendarnog niza od deset trofeja prekinutog dvadeset godina ranije.

http://www.youtube.com/watch?v=pHceOvR464s

#2 Christian Laettner (Duke – Kentucky, 1992, Elite 8 runda)

Verovatno najčuveniji „The Shot“ u istoriji univerziterske košarke izveo je Christian Laettner u duelu protiv Kentucky-ja na turniru 1992. godine. Na 2.1 sekundu do kraja, Grant Hill pokazuje genetiku za američki fudbal (otac Calvin igrao za Dallas Cowboyse) i baca touchdown pas za Laettnera. Trener Kentucky-ja Pittino je mnogo kasnije priznao da mu je jedna od najvećih grešaka u karijeri ta što nije postavio čuvara ispred Hilla, već je sa 5 igrača branio 4 Duke-ova. Istorija kaže sledeće: Hill baca milimetarski tačan pas, Laettner hvata, fintira okret u desno, okreće se u levo i pogađa fade-away šut sa linije penala zahvaljujući kojem Blue Devilsi prolaze na Final Four i, ispostaviće se kasnije, osvajaju titulu.

http://www.youtube.com/watch?v=9pFlyGOgBMU

#1 Lorenzo Charles (NC State – Houston, 1983, finale)

Osim čuvenog „The Shot“-a Laettnera, NCAA ima i svoj „The Dunk“. U najspektakularnijoj završnici, totalni autsajderi iz NC State-a uspeli su da pobede ekipu Houston Cougarsa koju su predvodila dva buduća Hall of Fame-ra Akeem Olajuwon i Clyde Drexler.  Pri rezultatu 52-52 Dereck Whittenburg baca šut iz očaja na 4 sekunde do kraja, a njegov nesuđeni air-ball Lorenzo Charles pretvara u zakucavanje vredno titule prvaka. Ironija je da je timu Houstona, koji je zbog spektakularnih zakucavanja prozvan „Phi Slamma Jamma“ glave došlo upravo – zakucavanje. Charles, koji je pre dve godine poginuo u saobraćajnoj nesreći, zauvek je ušao u legendu koledž košarke i NC State-a.

http://www.youtube.com/watch?v=ICZ8HO8c9bw

Napomena: šut Maria Chalmersa za tri poena iz finala 2008. godine protiv Memphisa je verovatno drugi najvažniji šut u istoriji turnira, ali nije na listi zato što ekipi Kansasa nije doneo pobedu, već je izborio produžetak.

http://www.youtube.com/watch?v=pDvbTrE8VBo

10 najluđih Pepeljuga

#7 Pennsylvania Quakers 1979.

Turnir 1979. godine je doneo novinu u vidu seedinga, odnosno rangiranja timova u regionima pre početka turnira. Te godine, na Final Four su se plasirali prvorangirana Indiana State sa Larry Birdom, dve drugorangirane ekipe (Michigan State sa Magicom Johnsonom i DePaul) i – Penn Quakersi. Od ukupno 10 timova u East regionu, Quackersi su rangirani kao deveti, ali su uspeli da postanu poslednja ekipa iz Ivy League koja je došla do polufinala. Na tom putu su izbacili St. John’s i #4 Syracuse, ali su najsvetliji trenutak imali u pobedi nad prvorangiranom ekipom North Caroline kada je partiju karijere zabeležio Tony Price (25 poena, 9 skokova, 6 asistencija), koji će kasnije biti poznatiji kao otac sadašnjeg NBA igrača A.J. Price-a, nego po svoja 4 poena postignuta u NBA karijeri.

#9 Missouri Tigers 2002.

Missouri je jedna od ekipa koja je uvek na završnim turnirima umela da namuči poznatije i na papiru jače. Neki od navijača Tigersa se još uvek bude mokri sa košmarnim snovima o polaganju Tyusa Edney-a koje ih je sprečilo da naprave veliko iznenađenje protiv UCLA 1995. godine.  Kao terapija, obično usledi prisećanje na generaciju iz 2002. I opet je protivnik bila UCLA sa Mattom Barnesom i Jasonom Kaponom. Mizzou je predvođen Kareemom Rushom uspeo da smiri duhove prošlosti i izbaci veliki UCLA, kasnije i #4 Ohio State i #5 Miami i postane prvi #12 nosilac koji je zaigrao u Elite Eight fazi.

#8 Virginia Commonwealth Rams 2011.

2011. je godina velike pobede VCU-a, ali i Izbornog komiteta Nakon što je ekipa Ramsa dobila jednu od poslednjih pozivnica za ples, što je izazvalo velike kritike javnosti upućene ka Izbornom komitetu, turnir su započeli kao predigra u jutarnjem matineu, odnosno u prvoj rundi u kojoj se 68 timova svodi na 64. Ni to ih nije usporilo. Vođeni fantastičnim guruom sa klupe Shaka Smartom, full-court presingom koji igraju sa žarom najmilitantnijih terorističkih lidera i odličnim šutem za tri poena, Ramsi su prva tri rivala na turniru razbili na prepad, uz prosečnu razliku od 17 poena. Nakon pobede u produžetku protiv Florida State-a usledila je kruna generacije – pobeda nad prvorangiranom ekipom Kansasa i plasman na F4. Luda godina, ta 2011…

#10 Dayton Flyers 1967.

Put Flyersa do Final Foura 1967. je bio sve, samo ne očekivan i lagan. Kao potpuni autsajderi, u prvom duelu izbacili su Western Kentucky pobedom od 2 razlike, zatim Tennessee jednim poenom razlike, a u trećoj rundi su se u poslednja dva minuta protiv Virginia Techa vratili sa -10, izborili produžetak i dobili meč, da bi jedinu lakšu utakmicu imali protiv favorizovane North Caroline u meču u kojem je zvezda Flyersa Don May pogodio 13 uzastopnih šuteva, a Dayton dobio 76-64. Da u polufinalu nisu naleteli na nezadrživog Lew Alcindora, moda bi bili i još bolje plasirani na listi Cinderella.

#6 George Mason Patriots 2006.

Patriotsi su imali mnogo sreće i naklonosti Komiteta da su sa skorom 23-7 iz regularnog dela u mid-major konferenciji uopšte dobili poziv za turnir, a pogotovo što su blagonaklono dobili mesto #11 nosioca regiona. Početak njihovog martovskog ludila bio je meč protiv Michigan Statea sa Shannonom Brownom. Još veće iznenađenje priredili su u narednoj rundi pobedom nad North Carolinom Tylera Hansbrougha čime su preko duela sa još jednom pepeljugom – ekipom Wichita State-a izborili za meč sa prvorangiranim UConn-om. Iako su u poslednjim momentima primili koš kojim je Connecticut izborio produžetak, Patsi su uspeli da po drugi put u istom meču pobede renomiranog protivnika i Rudy Gaya i ekipu ostave iza sebe na putu za Final Four, postavši drugi #11 rangirani tim među četiri najbolja.

#5 Kansas Jayhawks 1988.

Kansas se retko kad može svrstati u red potencijalnih pepeljuga, jer je ulavnom u grupi favorita, ali u sezoni 1987-88 su se našli sa druge strane ogledala. Ekipa koju je sa klupe predvodio Larry Brown imala je skor 21-11 u regularnom delu, dospevši na turnir kao šestorangirani tim regiona. A na turniru su odigrali fenomenalno, na krilima inspirisanog Danny Manninga redom su izbacivali sve protivnike, uključujući rivalski Kansas State u Elite 8 rundi i Duke na Final Fouru. U velikom finalu, sastali su se sa ekipom Oklahome  i odličnom igrom u drugom poluvremenu tim Mookie Blaylocka ostavili bez titule, postavši jedan od senzacionalnijih pobednika u istoriji turnira.

#4 Butler Bulldogs 2011.

Bulldogsi su moderna Pepeljuga. U poslednjih nekoliko godina, Butler je jedna od simpatičnijih „malih“ ekipa koja ređa uspehe na NCAA turnirima. U regularnom delu sezone igraju taman toliko da uspeju da se plasiraju na turnir, a tamo njihova bajka počinje. 2010. godine su kao peti nosilac regiona uspeli da dođu do velikog finala i meča na jednu loptu sa Duke-om. Ta jedna lopta je u stvari poslednji šut Gordona Haywarda sa pola terena koji je nakon table i obruča odbio da dodirne i mrežicu, na radost Blue Devilsa. Godinu dana kasnije, Butler je bez Haywarda i sa još manjim šansama ponovo uspeo da napravi čudo. Kao osmi nosilac, uspeli su u kardio-završnicama da pobede Old Dominion (2 razlike), Pittsburgh (1 razlike), Wisconsin i Floridu (u produžetku) i plasiraju se na jedan od najčudnijih Final Four-ova na kojem su prekinuli bajku VCU-a pre nego što su izgubili još jedno veliko finale u dve godine, ovog puta protiv Kembe Walkera i njegovog UConn-a. Luda godina, ta 2011…

#3 Louisiana State Tigers 1986.

Louisiana State je više poznat kao univerzitet američkog fudbala nego košarke. Ipak, imena koja su izašla iz njega sigurno nisu nepoznanica – Bob Pettit, Pete Maravich, Rudy Macklin i Shaquille O’Neal. Te 1986. Godine ekipa Tigersa je postala prvi #11 nosilac koji je došao do Final Foura, ali je još spektakularnije što su na tom putu eliminisali prva tri nosioca svog regiona: #3 Memphis State u drugoj rundi, #2 Georgia Tech sa Markom Price-om u sweet 16 fazi i konačno u Elite 8 prvorangiranu ekipu Kentucky-ja predvođenu Kenny Walkerom koja je u tri prethodna duela regionalnog dela počistila LSU, ali je ipak tim u kojem su igrali i naši Nebojša Bukumirović i Zoran Jovanović uspeo u tesnoj završnici da načini veliko iznenađenje.

#2 North Carolina State Wolfpack 1983.

Put NC State-a je mogao da se završi i pre nego što je počeo za šestorangiranu ekipu na turniru 1983, ali je odbitak Cozella McQueena u poslednjoj sekundi meča protiv Pepperdina u prvom kolu obezbedio produžetak i kasniju pobedu. Ta igra nerava i kockanje sa Fortunom kao da je otreznila Čopor vukova, koji je u narednim mečevima izbacio #3 UNLV i prvog favorita Virginia Cavalierse sa Ralphom Sampsonom. U velikom finalu, u jednoj od najspektakularnijih završnica finala, protiv neverovatne Phi Slama Jama generacije univerziteta Houston koju su predvodili Akeem Olajuwon i Clyde Drexler, čuvenim zakucavanjem Lorenza Charlesa na promašaj Derecka Whittenburga, NC State je postao prvi (od dva) šestoplasirani tim sa titulom NCAA šampiona.

#1 Villanova Wildcats 1985.

Prvo mesto na listi je rezervisano za zaista pravu Pepeljugu. U sezoni 1984-85 u kojoj je konferencija Big East bila toliko jaka da je imala dva najboljerangirana tima na turniru (St. John’s i Georgetown), Villanova je nekako uspela da završi kao četvrta u regularnom delu sezone i da na turniru dobije zvanje osmorangiranog tima. Glavni igrač tima bio je undersized centar Ed Pickney, koji je kasniju NBA karijeru gradio na mestu krila, a u Wildcatsima je bio prinuđen da se bori sa protivničkim gorostasima. Nakon duela sa Royom Tarpleyem iz Michigana i Bradom Daugherty-jem iz North Caroline, Pickney je imao diplomski ispit protiv legendarnog Patricka Ewinga i Georgetowna u velikom finalu. Na njegovu, i sreću njegovih saigrača koji su odigrali kao u transu, Ewing je zaustavljen, a tim Villanove postao najslabije rangirani tim u istoriji koji se okitio šampionskim lovorom.

10 najluđih gubitnika

#10 North Carolina Tar Heels 1998.

Spisak deset najvećih timova koji su mogli da postignu sve, a nisu postigli ništa počinjemo ekipom UNC-a koja je na turniru 1998. godine imala tri vrhunska superstara u vidu Antawna Jamisona (22.2 poena po meču), Shammonda Williamsa (16.8) i Vinca Cartera (15.6) i odličan skor u regularnom delu, ali na Final Fouru ipak nije mogla protiv univerziteta Utah sa Michaelom Doleacom, Andre Millerom, Hanno Mottolom.

#9 UNLV Running Rebels 1987.

Runnin’ Rebelsi su 12 nedelja bili najbolji tim NCAA lige, najviše zahvaljujući centru Armenu Gilliamu koji je regularni deo sezone završio sa 23.2 poena i 9.3 skoka po meču. Jedini poraz u regularnom delu UNLV je imao u gostima kod Oklahome i to u meču na jedan posed. I na turniru su izgledali ubedljivo, sve do polufinalnog meča u kojem su poraženi od šampionskog tima Indiana Hoosiersa, iako su na toj utakmici oborili dva Final Four rekorda turnira: 18 asistencija Marka Wade-a i 10 trojki Freddie „Fearless“ Banksa.

#8 Michigan Wolverines 1993.

Fab Five će još dugo vremena ostati legendarna generacija Michigana i verovatno najbolja klasa regruta u NCAA. Sva petorica igrača, Chris Webber, Jalen Rose, Juwan Howard, Jimmy King i Ray Jackson, su u isto vreme počeli svoju košarkašku karijeru i sezona 1993 je predstavljala njihovu labudovu pesmu, s obzirom da je na kraju iste Webber otišao u NBA, da bi mu se naredne sezone pridružili i Rose i Howard. U toj drugoj i poslednjoj zajedničkoj sezoni, Michigan je bio jedan od glavnih favorita, na šta se nadovezala odlična igra i niz od 12 vezanih pobeda sve do poslednjih 11 sekundi  finalnog meča sa North Carolinom i famoznog time-outa, ali to je već druga priča.

#7 Cincinnati Bearcats 2000.

Kao i većina „we could have it all” timova, i Bearcatsi iz sezone 1999/00 su većinu sezone proveli kao najbolje rangirana ekipa u regularnom delu. Za razliku od ostalih, Bearcatsi imaju opravdanje za neuspeh na turniru, a to je povreda glavne zvezde Kenyona Martina (19 poena, 10 skokova i 3.5 blokade), i to lom noge u prva tri minuta konferencijskog turnira. I bez Martina, tim Cincinnatija je imao igrače poput DerMarra Johnsona ili Pete Mickeala koji su mogli dosta da učine, ali nisu mogli dalje od poraza u drugom kolu od Tulse.

#6 Memphis Tigers 2008.

Da su Tigersi pogodili samo jedno od četiri slobodna bacanja koja su imali u poslednjih 60-ak sekundi finalnog meča 2008, ne bi bili na ovoj listi. Ali, promašili su i Kansas je u poslednjim trenucima regularnog dela meča izjednačio trojkom Maria Chalmersa i u produžetku i osvojio turnir. Memphisu je to bio tek drugi poraz u celoj sezoni. Glavni igrač tima te sezone bio je Chris Douglas-Roberts koji je podršku imao u budućem prvom piku Derricku Rose-u. Veliku trojku Tigersa kompletirao je još jedan NBA igrač i osvajač Evrolige sa Olimpijakosom Joey Dorsey.  Ekipa trenera Johna Caliparija postigla je NCAA rekord sa 38 pobeda u sezoni, ali im to nije mnogo značilo.

#5 Kansas Jayhawks 1997.

Tim Kansasa u sezoni 1996/97 je 15 sedmica regularne sezone proveo kao prvorangirani tim koledž košarke, što ne čudi jer su ekipu činili dva buduća top 10 pika Raef LaFrentz i Paul Pierce, kao i dugogodišnji NBA igrači poput Jacque Vaughna i Scota Pollarda. Kansas je izgubio samo jedan meč u regularnom delu sezone i to nakon dva produžetka protiv Missourija, ali su godinu završili kao učesnik jednog od najvećih iznenađenja Sweet 16 faze  porazom od Arizone, koja je kasnije izbacila još dva prva nosioca i postala šampion, predvođena Mike Bibby-jem, Michaelom Dickersonom i Jasonom „The Jet“ Terry-jem.

#4 Georgetown Hoyas 1985.

U seniorsku sezonu velikog Patricka Ewinga, jednog od najdominantnijih defanzivnih igrača u istoriji koledž košarke, Hoyasi su ušli kao branioci titule i glavni favorit za novi podvig. Osim Ewinga, u ekipi su bili još četvorica budućih NBA igrača: Reggie Williams, Bill Martin, David Wingate i igrač ubedljivo najzvučnijeg imena – Michael Jackson. Hoyasi su zabeležili dva nebitna poraza u regularnom delu sezone i prošetali se do velikog finala, ali su u njemu ostali samo u sporednoj ulozi zle sestre u već ispričanoj bajci Villanova Wildcatsa. Kuriozitet koji možda i najbolje oslikava kakvo finale su Wildcatsi odigrali predstavlja činjenica da su u celom meču promašili samo 6 šuteva iz igre.

#3 Illinois Fighting Illini 2005.

Illini su imali fantastičnu sezonu u kojoj su zabeležili samo jedan poraz u regularnom delu, i to tek nakon 29 pobeda, i ušli su na turnir kao najveći favorit za titulu. Jednu od najubitačnijih spoljnih linija ikada viđenih na završnim turnirima činili su Luther Head (16 poena 4 asistencije), Dee Brown (13 poena 5 asistencija) i Deron Williams (12 poena 7 asistencija), dok je podrška u reketu stizala od Rogera Powella i sadašnjeg člana Khimkija Jamesa Augustina. Nakon jednog od najvećih preokreta na turnirima, u meču protiv Arizone u Elite 8 rundi u kojem su gubili 15 razlike na manje od 4 minuta pre kraja, uspeli su da dođu do velikog finala u kojem su poraženi od odličnog tima North Caroline u kojem su bili čak šestorica budućih NBA igrača (Raymond Felton, Rashad McCants, Sean May, Marvin Williams, David Noel i Jawad Williams) i jedan NFL igrač (wide receiver Jesse Holley).

#2 Duke Blue Devils 1999.

Mike Krzyzewski je osvojio četiri titule sa Blue Devilsima, ali verovatno ni jedna od tih ekipa nije bila toliko dominantna kao tim iz sezone 1998/99. Glavni igrač sigurno je bio Elton Brand (18 poena 10 skokova), a uz njega neverovatno talentovan tim činili su i Shane Battier, Trajan Langdon, Corey Maggette i William Avery, između ostalih. Na turniru su pregazili Florida A&M (41 razlike) i Tulsu (31 razlike), lagano dobili Missouri State (17 razlike) i Temple (21 razlike), da bi se oznojili tek u polufinalnom meču protiv prvog nosioca Michigan State-a Mo Petersona i Mateena Cleavesa. U finalu su u fantastičnoj završnici poraženi od UConn-a predvođenog Ripom Hamiltonom.

#1 UNLV Runnin’ Rebels 1991.

Ekipa Nevade iz 1990 godine je bila na korak od savršene sezone. Imajući u vidu da su prethodnu godinu završili kao šampioni razbivši Duke 30 poena razlike, Rebelsi su u dve sezone ukupno vezali 45 pobeda bez poraza. Četvorica startera iz šampionskog tima (Larry Johnson, Stacey Augmon, Anderson Hunt i Greg Anthony) odložili su svoje profesionalne planove na godinu dana i vratili se u ekipu i u sezoni 1990/91. Ta ekipa je u prva tri sezone postigla 335 poena, što je za koledž uslove sa napadom od 35 sekundi isto kao da na tri utakmice Jelen super lige padne 6 i više golova. U sezoni u kojoj su dominirali ligom nisu imali pravog rivala, najneizvesniji meč je bio onaj koji su dobili Arkansasa 7 razlike, a igrali su sa stvarno jakim ekipama. Regularni deo sezone su završili sa prosekom od 97.7 postignutih poena, pri tom na 11 mečeva probivši granicu od 110 poena. Prvi pik na narednom draftu Larry Johnson je igrao maestralno sa 23 poena i 11 skokova, a pratili su ga budući deveti, Stacey “The Plastic Man” Augmon (17 poena, 7 skokova, 4 asistencije) i dvanaesti pik Greg Anthony (12 poena 9 asistencija). Sve je išlo glatko do Final Foura, na kojem su naleteli na stare rivale Duke Blue Devilse koji su predvođeni tandemom Christian Leatner/Grant Hill raspršili nadu o svršenoj back-to-back sezoni za Rebelse.

Toliko za ovaj post. U sledećem odbrojavamo i dalje: 10 najboljih igrača, timova i momenata u istoriji Martovskog ludila. Pozdrav do sledećeg čitanja, ’Toine